Filmy 14. FKA
#Uwolnij umysł. Prelekcja przed filmem: Tomasz Poborca
MFF Wenecja 1965 – udział w konkursie głównym, BAFTA 1967 – najlepszy aktor zagraniczny – Jean-Paul Belmondo, nominacja, British Film Institute Awards 1965 – Sutherland Trophy – Jean-Luc Godard
Reż. Jean-Luc Godard, 1965
Czas trwania: 110 min.
Scenariusz: Jean-Luc Godard
Produkcja: Francja
Zdjęcia: Raoul Coutard
Obsada: Jean-Paul Belmondo, Anna Karina, Graziella Galvani, Aicha Abadir, Henri Attal, Pascal Aubier, Maurice Auzel, Raymond Devos, Roger Dutoit, Samuel Fuller, Pierre Hanin
Jeden z najoryginalniejszych filmów Jean-Luca Godarda, ikony światowego kina artystycznego oraz jednego z ojców Francuskiej Nowej Fali, który zmarł we wrześniu pozostawiając po sobie ogromną spuściznę. „Szalony Piotruś” to oparta na wątkach amerykańskiej powieści „Obsession” Lionela White’a, brawurowa opowieść o buncie. Ferdynand (w tej roli Jean-Paul Belmondo) to bohater bezsilny wobec nudnego, mieszczańskiego świata. Razem z Marianną (Anna Karina) postanawiają wybrać się w szaloną podróż po południowej Francji. Godard zabiera swoich barwnych bohaterów w drogę, która przepełniona jest sztuką, kinem oraz typową dla reżysera estetyką. Autor wyprowadza sztukę z muzeum, staje się ona światem, który otacza parę z każdej strony, a kultura francuska musi stawić czoła postępującej amerykanizacji. „Szalony Piotruś” stał się inspiracją dla wielu przedstawicieli buntowniczego kina drogi. Echa kina Godarda sięgają od „Thelmy i Louise” Ridleya Scotta, aż po „Badlands” Terrence’a Malicka. To pierwszy film zrealizowany przez Godarda po rozstaniu z jego muzą, Anną Kariną, przez co stanowi artystyczne pożegnanie z aktorką. „Szalony Piotruś” zajął pierwsze miejsce na liście TOP 10 Cahiers du cinéma w 1965 roku.
Zobacz zwiastun filmu TUTAJ
W MEDIACH
«Należy zacząć od krótkiej przedmowy. Za każdym razem, gdy recenzuję film Jean-Luca Godarda, otrzymuję listy od oburzonych czytelników, którzy go nienawidzili. Sugerują, że powinienem dołączyć do Godarda na śmietniku historii. Częstym zarzutem jest to, że film Godarda „nie miał sensu”. I tak dalej. […]Podczas jazdy kamera zauważa martwe ciało. Po prostu tam jest. Nikt nic sobie z tego nie robi, ale jego obecność zmienia ton sceny. Godard przechodzi w serię trzech zbliżeń: jej, jego, znowu jej. Tych ujęć nie da się dokładnie opisać, ale obserwuje ruch oczu aktorów. Zamiast poruszać kamerą, Godard porusza oczami Belmondo, abyśmy „zobaczyli” poruszającą się Karinę. I wiemy, że znowu przechodzi obok ciała. To niezwykle złożona, efektowna scena: nie żeby to coś znaczyło, ale że to jest coś. To uczucie, nastrój.» – Roger Ebert, Chicago Sun-Times [tłum. własne], przeczytaj recenzję.
JEAN-LUC GODARD
Urodzony w 1930 w Paryżu, zmarł 13 września 2022 w Szwajcarii. Francuski reżyser, scenarzysta, operator, montażysta, producent i krytyk filmowy. Jeden z ojców francuskiej nowej fali – prawdopodobnie najważniejszego ruchu artystycznego w historii kina. Pierwotnie Godard był krytykiem i teoretykiem kina, pisał dla kultowego już Cahiers du cinéma. Godard słynął z eksperymentów formalnych, pastiszu gatunkowego oraz wszechobecnych nawiązań do różnych dziedzin sztuki.
Film w ramach sekcji: Klasyka Krytyka pod patronatem Instytutu Francuskiego w Warszawie.
